15.11.11

Sadece ağlamak içindi,

    Son zamanlarda bi huy edindim. İzleyeceğim filmden bi haber sinema salonunun yolunu tutuyorum hem de koştura koştura. İtiraf etmem gerekirse konusunu bilmeden gittiğim filmlerden mutlu mesut çıkma oranım %50, ve yine itiraf etmek gerekirse bu sadece son zamanlarda olan bir şey değil, ben kendimi bildim bileli bunu yapıyorum sanırım.
   Aslına bakarsanız, ben pek Türk filmi de sevmem. Ama gelin görün ki seansa yetişebilmek için koşturduğum filmlerde çoğunlukla hep Türk filmleri olur. Tutarsızlık mı, kaderin cilvesi mi bilmem. Tuhaf olduğu kesin ama. Mesela; Issız Adamı hatırlarım, ilk gününde liseden arkadaşlarla okul çıkışı nasıl da koşturmuştuk, Aşk Tesadüfleri Sever o kadar geç kalmıştık ve salon o kadar karanlıktı ki bi an koltukları hiç bulamayacağız sanmıştım, Kaybedenler Kulübü son anda keşfedilen seansa son dakikalarda anca yetişebilmiştim. Ve son olarak da bugün Beni Unutma ve ben yine koşturan kız olarak yollarda. Daha unuttuğum kaç film var böyle beni maratona hazırlayan, kim bilir?
    Uzun koşturmanın, seansı ya kaçırırsam stresinin adrenaline dönüştüğü o anların ardından koltuğa oturmak, işte o paha biçilemez bir zafer!

                                                                                          'Beni Unutma'

    Gelelim bugüne,
   Mert Fırat ve Açelya Yılhan, doğal oyunculuk, hayattan bi film. O kadar olağan ki bu olamaz –yani bu kadarı da çok komik- denilebilecek bi sahne hatırlamıyorum. Mert Fırat’ı Başka Dilde Aşk’ta harika performansıyla izlemiştik, yalnız bu filmin bence sürprizi ve ağır topu Açelya Yılhan, gerçekten döktürmüş.
Film durağandı evet, biraz da müziksizdi sanki ama inanın bunlar filme gölge etmeyecek kadar küçük detaylar.

    Konusu mu?
   Aslında hikayesinden bahsetmek hiç içimden gelmiyor, bazen sürpriz senaryolar daha çok keyif verir. Siz de bi deneyin hiç bilmeden, gidip bi filmi izlemeyi, belki sizde seversiniz.

*dipnot: o değil de utandım kendimden, akmayan göz yaşımdan. ee bu da benim kusurum olsun yapacak bir şey yok.

bi de,  "En fazla ne kadar sevebilirsin?"

E.

8.11.11

Hem deli hem aptal hem de..

    Ve sanırım aşık..

   Nasıl bir zaman dilimidir o yaşanılan an, yapılan saçmalıklar. Akla mantığa sığamayan her şey işte tam da o zaman dilimine ait olan şeylerin tümü. Ruh eşi arama çabaları, buldum dedikten sonra kaybetmemek için yapılan çırpınmalar, kaçmalar, kovalamalar. Aynı o tersten gömleği giyip dört duvara hapsolmak gibi. El kol bağlı, kendini duvardan duvara çarparken yaşanılan çaresizlik. Aynı aptal bir aşığın gözlerindeki şapşal ifade gibi değil mi?

Crazy, Stupid, Love

Tam bir aptallıktır
Bir aşığı sırıtan suratından, saçma sapan konuşmasından, yerinde duramamasından, sakarlıklarından, kırdığı potlarından anlarsın. Dengesizdir, kaç km ötede olduğu önemli değildir. Sinyallerini yaptığı aptallıklarla çok uzaktan yakmaya başlar bile.

Biraz da delilik
Her akıllının bir deli yönü vardır. Her kim birine gözdağı vermek istese “sen benim deli yönümü daha görmedin” der. Aslında herkes deli yönleriyle gurur duyar, hep ortaya çıkarmaya çabalar. Çünkü bilir ki, delilik gibi gözü karalık yoktur. Bazı şeyleri göze almadan, kapatıp gözleri bırakmak kendini, güvenmek, inanmak birine. Bundan öte deli cesareti mi olur?

Film mi?

                                                                                  'Crazy, Stupid, Love'

İşte tam olarak bu; üçü bir arada.
Eğlenmek, duygulanmak ve tabiî ki de Ryan Gosling izlemek isteyenler; size uygun bir seans vardır herhalde.   

 E.

6.11.11

“Erkekçe bir oyun”

   Tiyatro mu sinema mı diye sorarlar ya hani insanlar. Hep tiyatronun büyüsünden bahsedilir durur. O sihri hep yakalamak istedim yıllarca. Soruya cevap olarak sinema dediğimde küçümseyen gözlere maruz kaldım hep. Ama sonunda anladım ki sorun benim tiyatro düşmanı olmam değil, iyi bir oyuna denk gelmemiş olmammış. Bu oyun hayatımda bi dönüm noktası oldu. Sanırım artık o sihri buldum. Hem de oyun bitiminde, oyuncular selam verirken. Meğer sihir oyuncuların gözlerindeki parıltıymış, gözlerle kurulan bir kontak. Onların seni görmesi, alkışlamak. Hepsi bu.



  Karşınızda ‘Testosteron’
  Oyun rezervuar köpeklerinin o meşhur kahvaltı sohbetiyle başlıyor. Ve bizde bu şekilde erkeklerin dünyasına bodoslama bir giriş yapmış oluyoruz. 7 erkek, basit ama bir o kadar da karmaşık ilişkiler. Kavga, kan, kahkaha. Bu 7 erkek kadınlar tarafından nasıl kullanıldıklarını anlatırken bir anda kadınları anlamaya çalışan bir gruba dönüşüyorlar. Asıl eğlence burada başlıyor zaten. Felsefe, küfür, şehir efsaneleri hepsi bir arada harika bir harman oluşturuyor. Kesinlikle gidin ve izleyin. Oyun atölyesi içinizdeki sihri bulmanıza yardım edecek emin olun.

dipnot*: erkek dünyası demişken, reservoir dogs’ı atlamayalım lütfen, Tarantino’ya ayıp olur.. Tiyatro iyi güzel de sinema bi başkadır başka.

                                                                                          'Resorvoir Dogs'

E.