L'amour et ...

 Aşkın renkleri varmış, sana göre değişen.. siyah beyazdan farklı griden farksız..

 “kalbinizin kapısını asla kapatmayın”

 Hepimizde vardır biraz.. boşvermişlik, bıkkınlık, tükenmişlik.. hepimizin az braz hayatlarının bi bölümü böyle geçmiştir. Kimi kolay açmıştır kapısını, ilk tıklatana. Kimi ise sıkı sıkı kilitleyip zinciri bile takmıştır, hırsız bekler gibi.

 Oyunculara sahtekar  olurlar derler.. hep rol yapar onlar. İnanılmaz, güvenilmez insanlardır derler.. hep tuhaf gelmiştir bana bu sözler… hangimiz rol yapmayız tanrı aşkına.. hangimiz içimizde sakladığımız o cevheri ortaya çıkarıp oscarlık performans sergilemedik annemize, babamıza, sevgilimize karşı.. oyunculuk her insanın bünyesinde mevcuttur.. esas oyunculardan tek fark bizim onu gönüllü olarak yapmamız o kadar.

 Her neyse.. Natalie bi laf dedi.. çenemi açtı! Esas meseleme dönüyorum ben.. aşkın renkleri varmış meğerse demiştim.. isme göre değişen.. François’de farklı Marcus’da farklı mesala.. bi kayısı suyuyla başlayan bi ilişki yıllar sonra yerini bi öpücükle gerçekleşen bi başlangıca bırakıyor. Farklı işte.. atmosfer farklı, insanlar farklı, zaman farklı.. rengi ayrı!

                

dipnot*: aşktan kaçmanın saçma olduğunu, ama kaçan kovalanır klişesinin doğruluğunu ispat ettiği için sevdim ben bu filmi.. toplumsal mesaj içerikli olması önemli tabii^^

dipnot**: son sahne de saklambaç oynamaları beni çocukluğuma götürmedi desem yalan demiş olurum şimdi..

dipnot***: bir de.. neden François’li sahneler bu kadar azdı ya.. hayal kırıklığı^^

dipnot****: audrey’İ hep severim.. ama gel gör ki Amelie’nin yeri bi başka..

dipnot*****: son laf.. cafede başlayan aşklar hep dikkatimi çekmiştir.. hep sevmişimdir nedendir bilmem^^

E.