'Seviyorum merkez!!!'

“bir cinayet başka bir cinayeti hatırlatır..

koşan atlar düşen atları hatırlatır..

yağmur yağar, durur tekrar başlar..

yanlış yolda yürümek, doğru yolda beklemekten iyidir..”

Son üç gündür bedenim Almanya’da, ruhum inatla Ankara’da..

'4530 merkez, tamam.'

Yanlış zamanların yanlış yerlerden kaynaklandığını öğrendim.. iyiyle kötünün ilk andan anlaşılamayacağını öğrendim.. kötüyü görmeden iyiyi anlayamayacağımı da.. dibe vurmadan çığlığı basamayacağımı da öğrendim. Ankara’nın sanılanın aksine güzel olduğunu.. bir dizinin bu kadar gerçek olabileceğini.. bir dizinin bir nesli, bi fikri sürükleyebileceğini öğrendim. Hepsi amirim sayesinde oldu..

                                                                                         'Behzat Ç'

19eylül 2010'da başlamış.. fragmanını hatırlıyorum. İlk gördüğümde demiştim ki.. “yeter artık polisiye  dizi yapmaktan vazgeçin, gerçeğin pek de arka sokaklar gibi olmadığını biliyoruz.. komik oluyo”..

Sonra başladı.. ilk bölümden sonra herkes BehzatÇ konuşmaya başlamıştı. Bir bölüm bir bölüm daha derken fenomen oldu. Birkaç kez denk geldim, gece yarısı.. ama sadece denk geldim oturup izlemedim, popüler kültüre karşıyım ya hani. Bu kadar popülerse kötüdür o kötü dedim içten içe herhalde..

İlk sezon bitti.. sosyal medya sezon finalinde coşmuştu. İki kişiden biri amirim diyordu.. ne sezon finaliydi ama diyorlardı.. dedim izlesem mi acaba?

 ..aradan bi hafta geçti geçmedi bi arkadaşım elinde BehzatÇ-Her temas iz bırakır-‘la geldi.. zorla elime tutuşturdu. Sadece oku dedi! "Ama bi haftaya bitsin kitap benim değil."  Ih mık ettim önce.. ama benden inat bi insan olduğu için kendisi aldım. Eve gittim komidinin üzerine bıraktım öylece.. gece uyumadan elime aldım bi, başlayım bakalım dedim. Sabaha kadar okumuşum.. sabah okula giderken yolda da okudum.. sonra kantinde.. bi baktım daha öğlen bile olmamış, kitap bitmiş! O andan itibaren tüm tükürdüklerimi yaladım.. akşamına ilk sezona başlamıştım bile..

Kasım ayı gibi 2.sezon başladı.. saati değişti. günü değişti. yaş sınırı değişti. Birayı yasakladılar, rakı içildi. Küfürü yasakladılar, sansürsüz bölümleri internette dolaştı. Türk polisi böyle olmaz dediler, biz böylesini daha çok sevdik. Artık insanlar Ankara’dan bahseder oldu.. Emrah Serbest’den; Mehmet Erdem’den.. soruları olan, bazı şeylere itirazı olan adamları tanıdık biz. Jehan Barbur, Pilli Bebek dinlenilmeye başlandı.. edebiyat denilen şeyin sadece romantizmden ibaret olmadığını.. romantizmin de sadece mıç mıç, yalaka cümlelerden oluşmayacağını öğrendik. Hayalet’in mektubu.. Akbaba’nın evindeki rakı masası, BehzatÇ’nin kızına yazdığı mektup..  

Olduğumuz duruma bi eleştirisi vardı bu dizinin. İki çift lafı vardı hükümete. Bundandır ki erkenden kaybettik biz Amirim’imizi. Daha çok söylenecek şey vardı eminim, daha çok konuşulması gereken şeyler vardı.

İki ay önce İstanbul’dan ayrılırken tek izleyeceğim türk dizisinin BehzatÇ olduğunu söylüyordum.. ama gel gör ki buraya geldiğim günden 3 gün öncesine kadar hiç bi bölümünü izleyememiştim. Cuma sabahı radikalin haberiyle başımdan aşağı kaynar sular döküldü.. son bölüm! bugün! ..çok sevdiğim bir eşyamı kaybetmiş gibi hissettim. Biraz buruk biraz garip..

O akşam sabaha kadar BehzatÇ izledim.. izleyemediklerimi izlemeye çalışırken kendimi sabaha karşı son bölümü izlerken buldum..

Sosyal medya eleştirilerini okudum sonra.. öyle ahım şahım bi final değildi yazıyordu bir tanesinde. Evet standart bir bölümdü normal şartlarda aslında. Ama en son kırmızı vosvosu görünce bitti deyip üzülmeyeniniz var mıydı? Sanmam.. 

Böyle bi diziye final yapmak zor. Çıtanın bu kadar yükseklerde olduğu bi diziye çok zor. Hele ki zorla yaptırılmış bir finalse bu..

Neyse işte.. kısaca son üç gündür Ankara’nın grisinde mutsuzluğa boğuldum, Almanya’nın ki yetmezmiş gibi..

ama Amirim çok haklı.. “Mutsuz oluruz. Mutsuz olalım. Hep mutlu olunacak diye bir kural yok ki, biz de mutsuz olalım.”

Bu seferlik böyle olsun..

E.