Aynaya bakıp, kendini tanımaya çalışmak gibi..

  İzlemek deyince ne gelir akıla? Ne izlenir? Ne biliyim.. mesela tiyatro izlenir, sinema izlenir, maç izlenir.. peki ya seyirci? Onu izlemek kimin aklına gelir ki?

                                                   

  Birilerinin gelmiş işte.. karşınızda bir seyirci gösterisi.. seyirciyi izleme durumu..

  Oyun izlemeye giden bir grup seyircinin karşısında başka bir oyunu izlemeye gelen 12 seyirci. Bir seyirlik hikayesi.. aslında dönüp kendine bakma hali ya da kendine gelmeni sağlayacak bir öğüt durumu.. evet sanırım bir farkındalık hikayesi.. özünde bambaşka karakterlere sahip 12 kişinin bir arada bulunduğu bir tiyatro salonu. Aslında biraz senden, biraz ondan.. ucu açık bir karakter analizi..

  Sözsüz sürüp giden, hatta akıp giden; zamansız gerçekleşen bu seyirlik, ağzını beş karış açık bırakacak türden. Özgün bir akış, enteresan bir fikir ve harika performanslar..

 Söylesene kimin aklına gelir ki! Seyirciyi seyirciye izlettirmek; bir oyun izler gibi değil de aynaya bakmak gibi belki de..

                                                                                          'Dertsiz Oyun'

  Mekan, Kumbaracı50; oyun, daha öncede hayranlıkla bahsettiğim oyunun da içinde bulunduğu bir üçlemenin sonu olan Dertsiz Oyun..

 Merak ediyorum da.. Var mı aranızda hiç, bir oyunla hayatı değişen?

dipnot*: ‘Gerçek Hayattan Alınmıştır’, ‘Barzo ile Konserve’ ‘Dertsiz Oyun’-üçlemesi (Kumbaracı50 Gece Hikayeleri) kapsamında gerçekleşen yokuş hikayeleri.. –yaratıcısı da Yiğit Sertdemir-

bu da  izlemek isteyenler için! ee mutlaka bulursunuz kendinize uygun bi gün saat^.^

dipnot**: şehir tiyatroları yok edilemez! 

E.

Sessiz sessiz..

   Siyah beyaz hayaller.. bir Hollywood rüyası.. hayal kırıklığı.. sessiz sedasız dansların ışıltısı..

  Artist olmak meseledir şu dünyada; ister 1920ler olsun ister 2010lar hiç fark etmez. Renklerden başka değişen hiç bir şey yoktur işte şu kadraj içine sığmaya çalışan yalan dünyada.

  Alkışların içinde parlayan bir yıldıza dönüşen biri için kolay değildir tabi bir yıldız kayması yaşamak. Kendisine ait olan her şeyin teker teker gitmesine tanık olmak ise her babayiğidin harcı değildir hani.. -yani her artist George Volentin gibi olamaz, çok zor!-

                                                                                       'The Artist'

  Her neyse işte.. biz 90lar çocuklarıyız öyle bilmeyiz siyah beyaz filmleri, hele sessiz filmlerin yanından teğet bile geçemeyiz. Bizim için sadece bir şarkıdan ibaretti bütün hikaye, ‘siyah beyaz film gibidir biraz..’

  İşte bir adam düşünmüş taşınmış, demiş ki bu genç nesile ben bu nostaljiyi yaşatıyım, hem de sessiz sinemaya bir saygı duruşunda bulunmuş olurum. Ve yapmışta yani.. olmuş mu olmuş.. hem de nasıl :)

  Şimdi diyeceksiniz ki senin aklın nerde? Bu film vizyona gireli, ödülleri kucaklayalı ne kadar oldu? Sen daha yeni mi izledin de bunları yazdın?.. utanarak söylüyorum ki evet..

  Taa yaz ortalarında stajyer günlerimin orta yerinde sinema dünyasındaki gelişmeleri takipteyken gözüme kestirmiştim ben bunu. Hatta yoğun isteklerime dayanamayan sevgili editörüm sayfa üstüne küçük bir haber kondurmuştu ‘sessiz film geliyor’ diye. İçime doğmuş demek ki bu filmin bu kadar tutacağı, bu kadar ödüle boğulacağı.. sanırım serde var bi kahinlik :)

  Ama işte gelin görün ki, kara batım kör talihim kendini gösterdi ve ne kadar izlemek istesem de bunca zaman başaramadım. Ta ki bugüne kadar..Bugün arkadaşlarımla tarık zafer kültür merkezine giderek filmi izleme talihine erişmiş bulundum. Ne mutlu bana!

dipnot*: bu arada buradaki programı takip edin; kaçırdığınız filmleri burada bulma ihtimaliniz oldukça yüksek; hem de sadece iki lira, sudan ucuz:) bence kaçmaz!

dipnot**:filmleri orkestra eşliğinde izleme fikirleriyle beni benden alan saygıdeğer 1920lerin insanları.. harikaymışsınız!

E.

Beyaz göründüğü kadar masum mu?

 Gölgelerin bize gösterdiği oyunumu oynuyoruz biz? Bize biçilen kostümleri mi giyiyoruz? Bi gölge oyunu mu  yaşam dediğimiz, karagözle hacivatınki gibi?

 Kukla gibi ışıkların yönetiminde mi gerçeği arıyoruz, var oluyoruz biz? Beyaz kadar karmaşık mı oluşumumuz, hayat beyaz kadar cümbüş mü bize?

  Önümüzde uzanan hayata bi tablo dersek, kaç gün sürer bunu tamamlamak? Değeri ne kadar eder? Ya da hangi renkleri kullanırız kendimiz için? siyah mı mavi mi pembe mi yoksa beyaz mı? Beyazlık gerçekten sadelik mi?

  Bence en kurnaz renktir beyaz. İçinde bi sürü rengi barındırır ama kimseye göstermez kendini. Siyah öyle mi bak! Neyse o, derin bir karanlık. Karalığını saklayıp kandırıyor mu bizi. Beyaz saklar kendini, dışardan bakan oh ne saf, ne temiz der; ama bi bilse ki içinde neler saklıyor bu bencil renk..

  Sevmem ben beyazı. Hem neye biz tam olarak beyaz diyebiliriz ki? Ben her baktığım beyazda hafif sarı hafif gri görürüm. Karamsar mıyım? yoo.. sadece beyaza inanmıyorum, o kadar!

                                                                'Girl With a Pearl Earring'

  Ondandır herhalde inciyi de pek sevmem ben, beyazdır o da. Kendine saklar güzelliğini, ışığıyla diğer renklerin gözlerini kamaştırır. Diğerlerini söndürür ki o fark edilsin. Beyazın kanında var kendini beğenmişlik, ne yaparsın!

  İncinin göz rengini ortaya çıkardığına inanıyormuş Johannes Wermeer. Bütün olay incide sanki! Sanki Griet kulağına zümrüt ya da yakut taksa aynı gözle bakmayacak dünyaya, laf!. Ama işte böylece beyazın büyüsüne kapılmış inci küpeli kız, inanmış o da beyazın masumiyetine, kandırılmış! Unutmuş güzelliğini, sanmış ki onu tek özel kılan kulağında sallanan inci küpe.. bir çift beyazlık mıydı yani tutkuya ilham veren?

  Unutmamak gerek! Her şey gerçek olamaz, onlar sadece görüntü, bi göz yanılması o kadar! Tıpkı masumiyet gibi..

E.

bakın bakalım:)

Tanrı bile batıramaz!

  Kimi, bazı şeylere uğruna ölecek kadar inanır, savunur, onların üzerine toz kondurmaz. Kibirden değildir bu, ya da fazla özgüvenden. Sadece bazı şeylere koşulsuz inanmaktır, tüm benliğiyle iyi olacağına inanmasıdır onu bu kadar savunmasına sebep. Ama olmaz bazen, alabora eder seni, tıpkı titanik gibi batıverir ansızın görünmeyen bi buz dağı yüzünden. Seni okyanusun tam ortasında bırakıverir. Sonra ise elinde bi tane umut taneciği bile olmaksızın kurtulmayı beklersin.

                                                                                       'Titanic'

  Zengin kız fakir oğlan klişesine o kadar alıştık ki, yeter artık bu hikaye tutmaz dediğimiz senaryoların babasıydı titanik. Vizyona girdiği yılla henüz küçük bi kız olduğumdan sinemada izleyememiştim onu, ama daha sonrasında o kadar çok izledim ki. .say deseler kaç diye sayamam herhalde o kadar fazla.. bi o kadar da göz yaşı döktüm herhalde. Etkisi ilk izlediğim kadar olmasa da son izlediğimde bile hala gözlerimin dolmasına engel olamamam da takdire şayan hani..

  Çoğumuzun zihnine kazınan karelerden ibarettir bu hikaye.-Jack ile Rose’un aşkı- Güvertedeki o yıllar yılı bilinen, hep taklit edilen duruş, o hızlı adımlarla yapılan dans gösterileri, gemi batarken bile inatla, inançla müziklerini bırakmayan orkestra.. daha birçoğu. İşte bundandır en iyi aşk filmi nedir diye kime sorarsan sor titanik cevabını alman, çoğu insanın en iyi ilk üçünde yer alması bundan.

  Başka bir şey isteseydim keşke..

  Bi 4-5 yıl önceydi sanırım, bi film için gittiğim sinema salonunun girişine titanik’in afişi asılmıştı. Tabi o sıralar 3D muhabbeti yok. Ah dedim.. ya keşke titanik tekrar vizyona gelse de onu dev ekranda izleyebilsem, ne iyi olurdu böyle bi atmosferde onu tekrardan ve takrardan izlemek. (tekrarlardan hoşlanırım playagain den anlaşılacağı üzere^.^) sonra bi baktım James Cameron beni duymuş olmalı ki titanikle bizi tekrardan buluşturdu. para hırsından ne yapacağını şaşırdı bu adam diyenlere birazcıkta olsa katılmamın yanında, yine de kızamıyorum işte naparsın..

dipnot*: bu benim ilk vaka’m değil; ikinci keşke’m de ‘selvi boylum al yazmalım’dı. Ve vizyona tekrardan geldiğinde koşarak gidip izledim, hem de arkadaşımla bomboş salonda ikimizdik sanki salonu kapatmış gibi.. tabi her insan nostalji sevecek değil. Bu iş bizim gibi antikalara özel sanırım:)

o zaman artık 3. keşkemi açıklıyorum.: The Godfather!! tekrardan gel ki, seni de beyaz perdede izleyeyim, hadi!  

E.

'Büyü' dedikleri şey bu olsa gerek!

 “-Samimi ol.. Abartma öyle.. İnsan gibi ol ya işte.. Poz kesme. Artistlik yapma. Mahlar mihler.. Yapma.. Nefes al öyle tuhaf tonlamalar, oyunlar falan yapma. ‘Çık elimden korkunç leke! Çık diyorum sana!’.. Yapma.. Normal yürü, normal dön, normal dur.. İnsan ol.. İnanayım.. Öyle bir oyna ki.. Sana ilk kez inanayım.. Olmaz mı?

-Utanacaksın bu söylediklerin için. Göreceksin”

                                                  'Gerçek Hayattan Alınmıştır'

  Gözlerin kapalı, bilmeden, derin bi merak hafif bi korkuyla girdiğin karanlık bir oda. Geçmişin belki de, ya da küçük bi hesaplaşma belki seni karanlığın içinde bekleyen; tetikte, aniden patlayan tabanca gibi gürültülü ve korkutucu. Öylesine bi hikaye değil. Hem ne kadar yalan olabilir ki; hikaye gerçek hayattan alınmışken..

  Beni bilen bilir her zaman sinema ilk tercihim olmuştur. Bundandır ki entellektüelliğin tiyatrodan, sergiden geçtiğini söyleyen insanların hafiften küçümseyen bakışlarına çoktan alıştım. Ama işte tam alışmışken beni bi tiyatro aşkıdır sardı gitti. Sinema salonlarından çok tiyatro kapılarını aşındırdım son zamanlarda. Perdeden ziyade hikayeye canlı canlı tanık olmak paha biçilemezmiş.. anladım.

  Sonra ne mi oldu? Ben güzel güzel tiyatrolarıma giderken; olayı sahnede izlemekten daha da iyisi olmaz derken.. Bi baktım ki yolum bambaşka, çok farklı bi sahneye düştü. Hani şu sıralar çok moda olan, hep merak ettiğim ama gitmeye cesaret edemediğim; alternatif sahne burası.

  Oyun senin, sen oyunun içinde gibisin. Hem ordasın hem de yoksun gibi. Mekan Kumbaracı50; hikayede tam da orda geçiyor zaten. Kapılar kilitleniyor, ışıklar bi yanıyor bi sönüyor. Mum ışığında kadehler kaldırılıyor. Sanki sen yokmuşsun gibi, sanki görünmez olmuşsunda iki kişinin hikayesine gizliden girmişsin gibi.

Bi anne, bi oğul. Geçmişin getirdiği ağır yükün hesaplaşması. Gerilen ruhuna inat seni hala gülümsetebilen hikaye. Gülümseyen dudaklarına inat içini burkan dialoglar, müzikler.

  Yiğit Sertdemir’in kaleminden, Kumbaracı yokuşundan çıkıp gelen bi hikaye. Unutmayın! Bu hikaye: Gerçek Hayattan Alınmıştır.

dipnot*: Tomris İncer ile Yiğit Sertdemir’in olağanüstü hallerini görmek için; bi hikayeye köşesinden de olsa ait olmak için; bir kez daha tiyatroya aşık olmak için; hatta büyülenmek için.. gidin görün! Hiç pişman olmayacaksınız^.^ 

http://www.youtube.com/watch?v=sWIjsUp8xI0&sns=fb

E.