İyi geceler sayın dinleyenler!

Tabi böyle bir şey mümkünse…

( şimdi.. öncelikle bu yazı geçmişe dairdir.. yani benim bi kaç hafta öncesine dayanan kısacık tatilimden bana kalan eşsiz hatıra^^ kısacası şuan böyle bir ruh hali içerisinde olamayacak kadar hasta, ve İstanbul yorgunuyum. Bu yaz bana pek uğramayan tatilime sevgilerle.. bu yazı ona ithaf edilmiştir..)

27.8.2012.

00.00    

Geceye uyanıyorum şu sıralarda.. ve size bu yazıyı yıldızları çok net bir şekilde görebildiğim, benim hem hayatıma çok yakın hem de en kıymetli kaçış yerimden sesleniyorum. Başımın üstünde bir ton göz kırpan yıldızlar hakimiyetindeyken kara gökyüzü, cır cır böcekleri inadına resitallerine devam etmekte.. işte ben tam da bu şahane ortamda bi elime kahvemi diğerine de kalemimi alıyorum…

Bugün 3günlük tatilimin ilk günü.. artık nefes almamı dahi zorlaştıran İstanbul havasından kaçabildim sonunda. Şuan tek derdimin tatlı bir esintiye karşı oturduğum şu koltukta, defterimin sayfalarının ahenkle dans etmesi, mürekkebe inat.

“yavaş rüzgarı altına alıp, denize gitti martı..”

Bu sözü kim demişti hatırlamıyorum ama.. hangi filmde ilk olarak benliğime işledi biliyorum. kaybedenler kulübü-.. sanırım sırf bu söz için.. filmde kapıdan kovulan o şapşal çocuklar gibi ben de kaybedenler kulübüne üye olmak istiyorum.. çok mu^^

Bugün buraya gelirken otobüste izledim tekrardan kaan ile mete’yi, yaptıklarını. Bu arada otobüs firmaları ben kendilerini ziyaret etmeyeli baya kendilerini aşmışlar, koltukların arkasına yapıştırdıkları o küçük ekranda ufaktan bi film arşivi var şaşırdım doğrusu.. genelde otobüslerdeki tek kabusum normalde oturup izlemeyeceğim, hatta yüzüne bile bakmayacağım filmlere mecbur kalmaktı.. neyse ki artık o işkence bitmiş:) benim gibi otobüs seyahatlerini seven bir insan için en güzel gelişme bu olsa gerek..

Neyse.. nerede kalmıştım. Kaan diyordum.. bir sözü var hani filmde.. “ rutin olan her şey sıkıcıdır; o yüzden komşunun bahçesindeki çimenler hep daha yeşil gözükür gözümüze”

Heh işte ben de tam bu rutinden kaçarken.. kendimi kent fm de buldum.. pek bi yeşil gözüktü gözüme^^ hem de İstanbul- Tekirdağ arası 2buçuk saatte-. Son zamanlarda hep dediğim bir şey vardı, bu vesileyle yenileyim bu isteğimi.. radyo programı istiyorum, her gece dinleyebileceğim.. yani öyle şarkı istekleri, saçma sapan gülme efektlerini olmadığı bi program.. beni rutinimden biraz olsun kaçırabilecek..  harbi harbi radyo sohbeti.. var mı önerisi olan?

Yine dağıttım.. ne diyordum ben..

“insan bazen yenilir, bazen susar, bazen konuşmak ister, bazen konuşur… bazen gider, bazen gidemez insan.. bazen ise hiç gidememekten korkar.. hatta bazen gider sırf dönebilmek için…

aslında her şeyin başı su.. felsefenin de…”

Bi de şu vardı.. kaan mı söylüyordu mete mi? Bilmem kaçıncı biralarından sonra indikleri derinliklerden… “insan karar vererek aşık olmaz, bi bakar ki olmuş..” aynı insanın bilerek yalnız kalamayacağı gibi.. bi bakar ki etrafta kimse kalmamış…

Ya aslında.. onu bunu boşverin de.. Kim bu Erol Egemen? Kim…

E.