#2

Günlük saçmalığı..

“Telafisi en güç şey dikkatsizlik sonucu kırılan kalplerdir. İş işten geçtiğinde bütün mazeretler tedavülden kalkar, kıran da kırılan da piç gibi ortada kalır.”

Emrah Serbes, Her Temas İz Bırakır’da böyle anlatıyor..

Bu adamı içimden geçen şeyleri daha net söylediği için seviyorum galiba. Benim edebiyata bulanmış safsatalı duygularımı alıp basitleştirdiği için, vazgeçemiyorum onun yazılarından. Cici kız olmak için toplumun bize direttiği ‘küfür mü asla! duymayayım bir daha..” söz öbeklerinden onun sayesinde çabucak sıyrılabildiğim içindir belki de..

Şu dünyada kaç milyar insan yaşıyor? Rakamsal değerlere pek bi merakım yok ama 7.2 milyar gibi bir şey sanırım. Dünyaya sığmayacağız diye endişelendiğim zamanlar olmuyor değil. Ya da bu kadar ölüm varken; daha ne kadar insan doğacak? Bu işi dengeli yapsak ya.. dediğim de oldu. Bazen bu niye doğmuş ki dediğim de oldu, niye bu kadar erken öldü dediğim de. Evden baktığımda dünyayı büyük gördüğüm; yıldızları hesapladığımda dünyayı unuttuğum da çok oldu. Sonra neden dedim. nasıl dedim. niye dedim.

‘Sorgulama!’ dediler, yine aynı kişiler.. yaşam bu, çok fazla sorguya çekmeye gelmezmiş. Ben de evrene böyle kafa tutamayacağımı öğrendim böylelikle.

Sonu gelmeyen sonsuzluk işaretleri..

Bir hikaye okumuştum zamanın unuttuğu günün birinde, bir yerde.. sonu Cemal Süreya'nın bir satırıyla bitiyordu. “boynun diyorum boynunu benim kadar kimse değerlendiremez”

Bazen bu mısrayı bi yerlerde gördüğümde ya da duyduğumda aklıma hep o hikaye geliyor. Sonu şiirle biten öyküler, şiirle başlayanlardan daha gerçeksi, belki de ondan her seferinde üzülüyorum. Biten çoğu şeye üzüldüğüm gibi.. geçmişe dönüp durmaktan başım dönüyor.

Sonra diyorum.. boşversene! İnsan bazen kötü alışkanlıklar ediniyor ‘birlikte uyumak’ gibi mesela. O kadar basit ve anlaşılması çok daha karmaşık değil. Kendi kendime söyleniyorum sonra.. Duyguları abartmak tam da senin gibi edebiyat meraklılarına yakışır bir hareket, bravo!

Düşündüm. en boktan ama en yapılası aktivite. Günlerce odamda oturdum ve düşündüm.

Ve.. kendimi sürekli olarak kaybedip, aramaya çalışmayı bırakmaya karar verdim. Dünyada 7 milyar insan varken hem. Neden tüm derdim ‘ben’ olmak olsun ki?

“Daha mutsuz insanlar vardı onlarla uğraştım”

E.